Herşey bir sivri sineği öldürmekle başlamıştı. Isırmasını istemediği için ve rahat uyumak istediği için sivri sineğin yaşam hakkına son vermişti. Tek bir dergi hamlesiyle. Gel zaman git zaman bu hal, öldürme hali büyüdü. Onu rahatsiz eden herşeyi bir sekilde öldürme isteği arttı. Fiziksel olarak her rahatsız olduğu şeyden kurtulmasına gerek yooktu. Onun içinde birşeyleri (hayallerini,umutlarını) de öldürse olurdu. Çözüm yolları geliştirdi. Bu tüm insanlığın içinde de onunki gibi gelişiyordu. Doğada tüm canlılar yaşamak için bir başka canlının hayatını sonlandırıyordu. Bazıları karnını doyurmak için yapıyordu bunu. Bazıları ölmemek için. Bizim gibi sivrisinek katilleri ise ısırılmamak için. Ama temelde yaptığımız şey aynıydı. Başka bir canlının yaşam hakkını almak. Karşımızdaki maktulun boyutunun ne önemi var?
Git gide bu normal olmaya devam etti. Ve insanlar artık sadece hayvanları ve bitkileri öldürmüyor kendileri gibi olmayan insanları da öldürüyordu. Bunu üstelik hiç bir çıkarı olmadan yapar olmuştu. Haz almak için yapıyordu sadece ve belki de çıkar buydu. Koskoca ülke sahipleri tüm oyuncaklarıyla oynayıp hevesini almış çocuuklar gibi, canı sıkılmış ve kıyım yapar olmuştu.
İnsan içindeki öldürme dürtüsü ile yüzleşiyordu. Gelinen zamanda karanlık ilkel öldürme dürtüleri sevgiden daha ağır basıyordu. Bir kisinin içinde bu karanlık dürtü varsa toplumun içinde de var demekti. Çünkü bir bütünün parçasıydı. Her ne kadar vicdanı sızlayan insani yanları olsa da toplumun, insan dediğin yaratılan, ilkel bir yanını da yaşamaktan geri kalamıyordu. İşte tam da bu yüzden diğer öldürenleri yargılamak kimseye düşmezdi. Başkasını yargılamak kendini yargılamak demekti. Başka birini bu şekilde değiştiremeyeceği açıktı. Kendini yargılamayı bırakıp değiştirirse ne olurdu ?
Tüm bunları düşünürken başka bir sivri sinek kulaklarını tırmalarcasına tiz sesiyle gelmişti. Hemen kalkıp ışığı açtı. Dergiyi eline aldı ve maktulu beklemeye koyuldu.
İmza : Sivri sinek katili
0 yorum:
Yorum Gönder